Çocuklar, çözülmesi zor bir bilmecedir aslında. Onları çözebilirsek çok farklı davranabiliriz. Geleneksel bakış açımızla çocuğu değerlendirdiğimizde onların geleceğini karartabiliriz. Bu cümleleri neden sarfediyorum? Örneklerle açıklayayım. Varsayalım ki çocuğumuz, okumayı öğrenemedi, sınavlarda başarılı olamadı... Dünyanın sonu mu? Elbette değil. Çocuğumuz, ahmak mı, aptal mı, geri zekalı mı? Kesinlikle hayır... Çünkü zekâ sadece ders başarısıyla ölçülemez, çeşitli ve özel boyutları vardır. Bu bağlamda Howard Gardner'in 1983 yılında ortaya "Çoklu Zeka Kuramı" büyük kabül görmüş hatta eğitim sistemimiz içine de girmiştir. Bu kurama göre insanların dokuz zekâ alanı vardır. Gardner, bunları da şu şekilde kategorilere ayırıyor: Görsel-Uzamsal, Sözel-Dilsel, Mantıksal-Matematiksel, Kinestetik, Müziksel, İçsel-Duygusal, Sosyal, Doğasal, Varoluşsal...Çocuklarımız bu alanlardan herhangi birisinde başarılı olabileceği gibi birden çok alanda da kendini gösterebilir. Yeter ki onları kendi kalıplarımıza hapsetmeyelim. Farklı öğretim yöntemleri deneyelim. Okulunu zor bitiren Winston Churchill'in sosyal, görsel ve dilsel zekası belirgindi. Güçlü bir yöneticilik ruhu vardı. Ünlü bir lider oldu. İngiltere’nin başına geçti. Hayatının son yıllarını da yazarlığa ve ressamlığa ayırdı. 1953 yılında Nobel Edebiyat Ödülünü kazandı. Bununla ilgili sayılamayacak kadar çok örnek var. Churchill bunlardan sadece birisi.
Çocuğun hangi zeka grubunda iyi olduğunu nasıl anlarız? İyi bir gözlemciysek bunu anlamak zor değil. Gözlemlerimize bilimsellik katmak istiyorsak bununla ilgili değişik testler var. Bir uzmana bu testler yaptırılabilir.
Okulda başarısız olan bir çocuk belki gelecekte bize hükmedebilir.
Kim bilir?
