Hafif ve ılık bir rüzgar esiyordu, ağaçlarda son yapraklar kavisler çizerek yere düşüyordu. Mevsim sonbahardı, pazar günüydü, sokaklar sessizdi, gökyüzü kapalıydı. Ufukları süsleyen bulutlar umudu yeşertiyordu, yağmur yaklaşıyordu, bereketin izleri yeryüzüne iniyordu. Topraklar tohumları bekliyor, ekinler ekilecekti.Köpeği yanına alarak gezintiye çıktı kadın.
Ortada kimsecikler yoktu, yalnızca küçük bir kız çocuğu oturuyordu. Kadın ona doğru ilerledi, çocuğun yanına vardı. Çocuğun elinde kalın bir kitap vardı, dudakları kıpırdıyor, sanki gözleri satırları takip ediyordu. Kadın, seslendi:
"Okuyor musun?"
Küçük kız başını kaldırdı, kadının geldiğini farketmemişti.
"Bir şey mi dediniz?"
"Kitap mı okuyorsun?"
Çocuk, titrek bir sesle cevap verdi:
"Ben, okuma bilmem ki!"
"Ama okur gibi bir halin var?"
Çocuk, burnunu çekti: "Annem, bana kitap okurdu. En son okuduğu kitap buydu. Sayfaları çevirdikçe onun sesini duyar gibi oluyorum."
"Annen yok mu senin?"
"Allah’a kavuştu?"
"Sen nerden biliyorsun onun Allah’a kavuştuğunu?"
"O söylerdi… İnsan ölünce Allah’a kavuşurmuş."
"Baban yaşıyor mu?"
"Evet…"
"Şimdi kim bakıyor sana? Elbiseni kim yıkıyor? Saçlarını kim tarıyor?"
"Büyük annem…"
Kadının yüreği sızladı, duyguları kabardı. Ağlamak istedi ama kendini zor tuttu.
"Ah çocuk ah," dedi, başını kaldırarak ona baktı. Gözgöze geldiler. Çocuğun yüzü ay parçasıydı, gözleri deniz mavisi… Minik, sevimli, zeki… Kadının yüreği ısındı. Farklı bir duygu ona doğru akıyordu.
"Ben sana anne olurum…"
Hastaydı kadın, doktorlar anne olamayacağını söylüyordu. Ama o inatla anne olmak istiyordu. Annelik duygusunu tatmak istiyordu. Öksüz bir çocuğa anne olmak hiç de fena olmazdı. Mechul bir gelecek, ama belki de hayatında bir anlam bulabilirdi. Çocuğun ne düşündüğünü merak etti, bekledi. Ama çocuk sessizdi.
Kadın, çocuğun yanına eğildi. "Beni anne olarak kabul etmeyecek misin?" dedi, yalvarır gibiydi.
Çocuk hala sessizdi.
"Adın ne senin?"
"Özlem!"
"Özlem, çocuğum ol, ne olursun," dedi kadın.
Sessizlik.
Kadın, sıkıca sarıldı çocuğa. Gözyaşları içinde kızı öptü. Sonra, Özlem'in evine gitmek için ona rehberlik etti. Yolda, kadın belki de hayatının en büyük eksikliğini hissetti: Çocuk özlemi…
Köpeği yanına alarak gezintiye çıktı kadın.
Ortada kimsecikler yoktu, yalnızca küçük bir kız çocuğu oturuyordu. Kadın ona doğru ilerledi, çocuğun yanına vardı. Çocuğun elinde kalın bir kitap vardı, dudakları kıpırdıyor, sanki gözleri satırları takip ediyordu. Kadın, seslendi:
"Okuyor musun?"
Küçük kız başını kaldırdı, kadının geldiğini farketmemişti.
"Bir şey mi dediniz?"
"Kitap mı okuyorsun?"
Çocuk, titrek bir sesle cevap verdi:
"Ben, okuma bilmem ki!"
"Ama okur gibi bir halin var?"
Çocuk, burnunu çekti: "Annem, bana kitap okurdu. En son okuduğu kitap buydu. Sayfaları çevirdikçe onun sesini duyar gibi oluyorum."
"Annen yok mu senin?"
"Allah’a kavuştu?"
"Sen nerden biliyorsun onun Allah’a kavuştuğunu?"
"O söylerdi… İnsan ölünce Allah’a kavuşurmuş."
"Baban yaşıyor mu?"
"Evet…"
"Şimdi kim bakıyor sana? Elbiseni kim yıkıyor? Saçlarını kim tarıyor?"
"Büyük annem…"
Kadının yüreği sızladı, duyguları kabardı. Ağlamak istedi ama kendini zor tuttu.
"Ah çocuk ah," dedi, başını kaldırarak ona baktı. Gözgöze geldiler. Çocuğun yüzü ay parçasıydı, gözleri deniz mavisi… Minik, sevimli, zeki… Kadının yüreği ısındı. Farklı bir duygu ona doğru akıyordu.
"Ben sana anne olurum…"
Hastaydı kadın, doktorlar anne olamayacağını söylüyordu. Ama o inatla anne olmak istiyordu. Annelik duygusunu tatmak istiyordu. Öksüz bir çocuğa anne olmak hiç de fena olmazdı. Mechul bir gelecek, ama belki de hayatında bir anlam bulabilirdi. Çocuğun ne düşündüğünü merak etti, bekledi. Ama çocuk sessizdi.
Kadın, çocuğun yanına eğildi. "Beni anne olarak kabul etmeyecek misin?" dedi, yalvarır gibiydi.
Çocuk hala sessizdi.
"Adın ne senin?"
"Özlem!"
"Özlem, çocuğum ol, ne olursun," dedi kadın.
Sessizlik.
Kadın, sıkıca sarıldı çocuğa. Gözyaşları içinde kızı öptü. Sonra, Özlem'in evine gitmek için ona rehberlik etti. Yolda, kadın belki de hayatının en büyük eksikliğini hissetti: Çocuk özlemi…